یادداشت‌ها

اگر به دلایلی امروز از نظر آماری، استادان بی‌سواد و مدیران بی‌کفایت در نظام آموزشی و پژوهشی حضور دارند (تکرار می‌کنم: از نظر آماری)، آنگاه چه دانشگاه‌ها دولتی باقی بمانند، چه تجاری شوند تفاوتی در کیفیت نظام آموزشی پیش نخواهد آمد.  با مقایسه‌ای ساده بین وضعیت دانشگاه‌ها و چگونگی پیاده‌سازی اصل ۴۴ و مافیاهایی که بر شرکت‌ها و سازمان‌های «خصولتی» چنگ انداخته‌اند روشن می‌شود که زمانی که نظام غیررسمی براساس غریزه‌ی شهوت قدرت حرکت کند، تفاونی بین دولتی بودن و خصوصی بودن نمی‌توان قایل شد.

شاید بتوان گفت که پس از نخستین تماس/ مواجهه عمومی ایرانیان با تجدد طی جنگ‌های ایران و روس در دوره پادشاهی فتحعلیشاه قاجار و آگاهی عمومی نسبت به عقب‌ماندگی ایران از دنیای پیرامونش، ایده «پیشرفت» به عنوان اصلی‌ترین آرزوی مردمان این سرزمین و پایدارترین مطالبه ملی جامعه ایرانی باقیمانده است؛ ایده‌ای که بعدها در ادبیات سیاسی کشور با عنوان «توسعه» به‌رسمیت شناخته شد و تحقق آن، هدف اصلی همه دولت‌های ایران معاصر قرار گرفت.

این مقاله سعی در پاسخ به سؤال اصلی همایش بین‌المللی انجمن علوم سیاسی ایران (۱۳۹۸) تحت عنوان «اصلی‌ترین مشکل ایرانِ کنونی و راه فهم و حل آن از نظرگاه علم الاجتماع و بویژه سیاست چیست؟» دارد.

این زمان بود که نام اعظم طالقانی، مرضیه دباغ، زهرا رهنورد، طاهره صفارزاده و ده‌ها زن دیگر، با افتخار و غرور بر زبان‌ها جاری و آثارشان در حوزه تعلیم و تربیت، شعر، هنر و مبارزه سیاسی برای آزادی و عدالت، برای مردان و زنان دیگری که تازه در این راه گام گذاشته بودند، راهنما و الگو شد.

سخنرانی آقای دکتر سعید نریمان عضو هیأت علمی شورای انقلاب فرهنگی با موضوع «اخلاق توسعه و دلالت‌های کاربردی آن در ایران» در چهارمین جلسه هم اندیشی ماهانه آفرینش در تاریخ ۱۳۹۷/۹/۲۹

مشکلاتی که پیرو اعتراضات دی‌ماه گذشته و تلاش‌های تؤامان دولت‌های آمریکا، اسرائیل و عربستان در به انزوا کشاندن کشور رخ نموده‌اند، به چالش‌های پیشین کشور اضافه شده و اکنون به‌نحوی مستمر، صحنه سیاسی و اقتصادی کشور را با مسائل عدیده‌ای روبرو ساخته و تقریباً همه مسئولان –اعم از دولتی و مدنی، لشکری و کشوری - را به واکنش واداشته‌اند. با این همه و علیرغم طرح‌های متعددی که برای رفع این مشکلات مطرح و بعضاً نیز اجرایی شده‌اند، شواهد حکایت از آن دارد که هیچکدام نتوانسته‌اند از دامنه آسیب‌ها بکاهند، اگر خود موجب گسترش آن نشده‌ باشند.

هیچ وضعیت اجتماعی فقط محصول یک عامل نیست. هیچ نظریه‌ی تک‌عاملی نیز قادر به تبیین کلیت هیچ وضعیتی نیست. وضعیت ما هم از این قاعده مستثنی نیست. حضور دین در حکومت، درآمدهای نفتی و حاکمیت دوگانه عواملی هستند که به‌ضرورت مانع می‌شوند تا سیاست‌های اتوپیستی نولیبرال به طور کامل در ایران مستقر شوند. با این همه این مقاله مدعی است سیاست‌های نولیبرالی یکی از مهمترین عوامل شکل‌دهنده‌ی وضعیت کنونی ما بوده است.